ÇELEBİ SÜLEYMAN KAYA (KDS)

..... Hadis-i Şerifte “Nefsini bilen Rabbini bilir” buyurulmaktadır. Gâye de Allah-u Teâlâ’yı (Azze ve Celle) bilmek olduğuna göre bu Hadis-i Şerifi izah edelim. Zaten bütün yolumuz da bu hadis ile başlar, bu şerefli hadisin nihayeti de en yüksek makamdır. Allah-u Teâlâ’yı bilebilmektir. Bunun ilk makamı şudur ki; İnsanın kendi nefsini bilmesi demek evvelâ bir kul olduğunu biliyor. Mademki kuldur, şu hâlde onun mevlâsı ve onun rabbi vardır.

Bu mahlûkatın tefekkürü ile de gerçi hiç kimse Allah-u Teâlâ’nın zatının künhünü bilemez, bilmek ile de vazifeli değildir. Fakat bu hâlkettiği âlem ile onun azamet ve celâdetini, O'nun ulvîyeti hakkında bir mahviyetle, bir yol ile Ona, Onun huzuruna yaklaşmak saadetini yine Allah-u Teâlâ insanlara bahşetmiştir. İnsan kendi kulluğunu öğrendikten sonra, kabul ettikten sonra, o zaman Mevlâsını aramak onun için artık gâye olur, mecbur olur. Çünkü saadet ve kemâl artık bu yoldadır, bu yolda yürümek, bu yolda, bu saadete ermektir.

Her nefis adedi kadar Allah-u Teâlâ’ya yol vardır. Fakat bunların en kısası, en doğrusu sırat-ı mustakimdir ki Efendimizin Aleyhisselâtı Vesselâmın tayin ettiği yoldur. Onun yoludur, onun sünnetidir, onun vasıta olmasıdır. O da o kadar büyüktür ki artık onun büyüklüğünden onun hâlifeleri ve yeryüzünde dâimî surette onun kutsî  nurunun varisi olmuş o büyük zatlar da o vazifeyi gene onun irşadıyla onun yolu üzerinde yaparlar ki bu da tarikat-ı âliyyedir.

​

..... Tarikatten maksat, her şeyden maksat Allah-u Teâlâ’ya halis bir kul olmak. Nefsin arzularından sıyrılıp daimi surette Allah-u Teâlâ’nın mevcut olduğunu kalben duymak, kalbi Allah-u Teâlâ’nın zikri ile gözyaşları ile ıslak olmak, daima o kapıda başı secdede, başı yerde Allah-u Teâlâ’nın kereminde intizar etmek, kendisini görmemek gibi bir hal yüz kerametten daha iyidir, daha üstündür.

​

..... Hz. Şeyh buyurdu ki, “Tarikat bağı, yani akdi, rasgele bir tövbe değildir. Bu Allah tarafından o kişinin bu saadet halkasına alınması için büyük bir fadlıdır ve o kişi demesin ki, ben bunu kendim yapmışım. Yok… Allah sevmiş, Allah istemiş, Allah onun kalbini ve onu bu Tarikat-ı Aliye’ye dâhil etmek lütfunu ona ihsan etmiştir”.

Tarikat-ı Aliye’ye giren birisi, şeyhinin ruhuna onun ruhu bağlanır. Şeyhinin ruhu icazelidir, nurludur, Allah-û Teâlâ’nın zikrinin, Esma’larının Hüsna’sı ile parlaktır. Müridin ruhu bunu duysa da duymasa da –ister o da nurlu olsun ister o da zulmani olsun- şeyhin ruhuna bağlıdır. Şeyhin ruhu Allah-û Teâlâ’nın arşına bağlıdır. Arş-ı Ala’dan şeyhin ruhu, müridin ruhuna terbiye verir, orada onu terbiye eder, onu temizler, aralarında tabi ki muhabbet lâzımdır.

​

..... Dünyaya bağlı olan bir kalp ölü demektir. Bunu diriltmek, ölüyü diriltmekten daha zor diyenler vardır. Çünkü insan mevcut gözüyle, kulağıyla, kalbiyle, hayalleriyle, menfaatleriyle, nefsiyle beraber dünyaya bağlıdır. Bunlardan hepsini kesip de Allah-û Teâlâya bağlamak, kalp Allah-û Teâlâ’nın ancak zikriyle hayy olur, dirilir. Yani 0'nun nuru ile ancak yükselir. Evet. Şeyhler de ve tarikat bu terbiyeyi insana yediriyorlar. Bu terbiye ile insanın kalbinde bu hikmetler husule geliyor. Onun için tarikatı bir ilâhi ilim olarak, bir ilahi hikmet olarak bilmek lâzım. O zaman bir insanın bu halinde dünya işindeki meşgalesi de onun için derece derece sevap olur. Çünkü beşeriyetinde Allah-û Teâlâ’nın yanında bir kıymeti vardır. Yapılan beşerdeki çalışma dahi Allah için olunca onun sevabı kat kattır.

..... Tarikatın neticesi de zaten insan ruhunun terbiye görmesidir.  Bu terbiye de insanın, masivadan yani Allah-û Teâlâ’nın gayrinden her şeyden kesilerek ruhu ile kalbinin her an her yerde o ilâhi mevcudatı hissetmesidir. O his karşısında tabi insanda da ona göre eğer bu terbiye husûle gelmişse duyar. O terbiye onda husûle gelmemişse duyamaz. 

Fakat tabii ki terbiye dediğimiz ne ile husûle gelir.  Tarikatın adabı ile sülûku ile husûle gelir. Sâlik Allah-û Teâlâ’nın zikrini yapa yapa, Şeyh Hazretlerinin nurlu kalbinde, o hatıraları, hayalleri götüre, götüre onun kalbinde işte o ilâhi duygu, evvelâ husûle gelir. O ilâhi duygu aşka döner. Kalp Allah-û Teâlâ için yaratılmış bir emanettir. Hâşâ Allah-û Teâlâ için mekân yoktur, yer yoktur, fakat Allah-û Teâlâ’nın sevdiği bir mekândır. Allah için Allah’ın sevdiği bir mekân olacak kabiliyette yaratılmıştır. Kalp neden böyle olmuştur. Çünkü temizlenmiş olan bir kalp kadar Allah-û Teâlâ’yı arzu edecek hiçbir şey yoktur. Ne yerler ne gökler hiçbir şey kalbin şuası kadar yükselip de Allah-û Teâlâ’yı cânı gönülden öyle bir aşkla, bir muhabbetle, bir edeple isteyen bir şey olmaz. Bütün maksudî, gayesi ondan başka olmaz.  Eğer zikir, eğer rabıta, eğer murakabe, bu haller içerisinde daimi surette kalır. Bu halden düşmemesi terbiyenin esasıdır. Terbiyenin hakiki manâsı budur.

​

..... Şeyh ile mürid arası, Allah-û Teâlâ’nın hikmeti ile işlediği bir meseledir. Hazreti Şeyh buyurdu ki, hadis-i kutside Allah-û Teâlâ buyuruyor; “İki sadık dostun ben üçüncüsüyüm”. İşte bu hadis-i kudsî şeyh ile mürid arasındadır. Bu sadakat ile iki ruh birbirine bağlandıktan sonra hakiki bir müridin, o sadakate ermiş olan bir müridin şeyhinden başka hiçbir arzusu yoktur. Yani ilk olarak... Ne cennet, ne cehennemden kurtuluş, ne dünya malı, ne dünya saltanatı, ne… Hiçbir şey yalnız ona gaye olan sadece şeyhinin mübarek yüzüdür, şeyhinin huzurudur. Şeyhi ona o manevi âlemde nasıl tasarruf ediyor, o tasarruf Hak’tandır. O ilâhi tasarruf evvela müridin kalbine, ruhuna öyle bir şifa olarak geliyor. Ve netice itibari ile de buna eren sadık, sadakat kesbetmiş olan bir mürid de şeyhinden hiç ayrılmaz. Mürid daima Şeyhini kendisine vasıta etmeli, daima onun hayalinde, onun fikrinde, onun beraberliğinde olmalı, ondan sonra bu yavaş yavaş intikal edecektir, Hazreti Resul’e, Allah-û Teâlâ’ya.

Fakat yine şeyhi temeldir, esastır. Şeyhini –hâşâ– unutmuş değildir, fakat bütün bu saadetin sebebi vesilesi şeyhtir. Şeyh de Allah tarafından ona verilmiş bir vasıtadır, bir vesiledir, bir nimettir… Şeyhini terk eden Allah’ın verdiği nimeti, vesileyi, vasıtayı terk etmiştir. Neuzubillah.

​

.....Mürid olmak kâfi, muhip olmak o da büyük nimet, mensup olmak o da kâfi, muhiplerin dostu olmak o da gene nimet.

    Ama tarikatın içerisinde o saraya dâhil olmak saadeti, sonsuz...

​